— Sell, eme ar roue, dal m’her gwelas, n’eo ket te ez poa en em ginniget da savetei va merc’h.
— Eo, aotrou roue. Ha mar deo beo c’hoaz ho merc’h, eo abalamour d’in-me.
Beg-lor a oa eno. Dond a reas da veza gwenn evel eun tamm paper. Hag ec’h en em lakeas da grial : « Gaouiad ! Me am eus lazet ar zarpant. Ar pennou am eus digaset d’ar roue evit diskouez an taol-kaer em oa great.
— E peleac’h ema ar pennou ! eme an den yaouank. Digasit anezo ama.
Ar pennou a voe lakeat dirazan.
Hag an den yaouank a lavaras d’ar roue : Gwelit : daoust hag an teodou a zo en o ginou ? »
— N’emaint ket, avad, a lavaras ar roue, goude beza sellet.
— Setu anezo ama, eme an den yaouank.
Hag e kountas petra en doa great.
Beg-lor a yeas neuze e kounnar hag a grie : « N’eo ket, gwir. Hen-nez, aotrou roue, ’zo o liva gevier d’eoc’h. N’eus nemet muzulia. an teodou hag e vo gwelet.
An teodou a voe muzuliet. Ha dres, da bep-hini e voe kavet e leac’h e seiz ginou ar zarpant.
