Ar c’homiser a zigoras. Gwelet a reas ar medisin yaouankeat holl, e vuzellou livrin, e zremm livet kaer ha fresk. Mont a reas, kerkent, en egar : ar gwad a zavas d’e benn. Hag e taolas war ar medisin eur zell ken spountus ma ’z eas hen-ma daou bas war e giz.
— Neuze ’ta, te zo beo ? eme ar c’homiser.
— Ia laouen ! evel ma welez.
— Ha nerzusoc’h, yaouankoc’h eget biskoaz ?
— Oan dres deuet d’her c’honta d’it. Ha koulskoude, ne ouzoun ket kaer penaos eo digouezet kement-se.
— Ah ! ne ouzout ket ? Mad, me oar, maleüruz ma ’z oun ! Sot ma ’z oun bet !
— C’houi ’c’hoar penaos eo c’hoarvezet ar mirakl-ze ?
— Ia, zur. Tec’h kuit ! Kea buan ! Ma na dec’hez ket, diwall diouz va c’hounnar.
— Petra ? petra ’zo ?
— Kuit ! ha buan pe me rei bleud gant da eskern ! Hag en eur lavaret kement-se, daoulagad ar c’homiser oa diskeulfet, e c’hinou a eoenne.
