digor war benn ar wrac’h. « En ano Jezuz benniget, ra vezi, gwrac’h villiget, ar pez eo dleet d’it beza ! »
Ha raktal ar wrac’h a zo aet da dog-touseg.
Rozenn a skoulm ar roued warni neuze hag a stlap anezi en eur puñs. War genou ar puñs e laka eur maen bras, ha war ar maen-mañ e ra sin ar groaz venniget.
« E-giz-se, » emezi, « ar puñs a chomo stanket, ha ne zigoro nemet da zeiz ar varn gant an holl veziou. »
Ha Rozenn war-du al lenn ; ar pesked hag eur bern anevaled-all a zo dija er-maez anezi, ha lavarout a reont :
« Setu an hini en deus tennet ac’hanomp eus ar roued dir hag eus ar billig aour. »
« Ha me ivez, » eme Rozenn, « eo a raio d’eoc’h beza ar pez a oac’h gwechall. »
Hag hi dispaka koñtell Sant Kaourintin. Emañ o vont da steki dre renk ganti ouz ar pesked, ha setu eur glesker en o c’hichen. Eur c’hloc’h, kloc’h Sant Kae, a zo en istribilh ouz e c’houzoug…
Mantret eo, Rozenn ouz e welout.
« Te eo a zo er stumm-se ? Houarnig kaez, » emezi.
« Me eo ! » a hirvoud ar glesker.
Ha Rozenn a laka he c’hoñtell war ar glesker, hag Houarn a zo war e dreid a gristen dirazi. Pokat a reont an eil d’egile en eur leñva evit an trubuilhou tremenet, hag en eur c’hoarzin evit o flijadur bremañ.
Ha stoket ar goñtell outo, an holl loened a zo eno a zeu da veza tud evel ma oant diagent.
Peurc’hraet al labour, setu ar c’hornandon bihan du o tigouezout. En e laouer emañ atao, ya, el laouer cheñchet e kalech stag outañ c’houec’h c’houil-dero deuet eus ar vein a oa bet heñ o c’hori.
« Setu me, plac’hig koant, » emezañ da Rozenn. « Ho trugarekaat, setu me eun den ac’hanoun adarre, ha n’eo ket eur yar ez oun ken. Bennoz d’it. »
Hag heñ ha kas Rozenn hag Houarn da armeliou ar wrac’h, ha lavarout d’ezo kemerout, kemerout ha kemerout c’hoaz. Karga a reont o godellou gant peziou aour, ken o deus bec’h ouz o dougen.
Rozenn neuze a lavar d’he baz :
« En ano Sant Jaoua bet perc’henn d’it, baz venniget, kas ac’hanomp da Lanbaotr ! »
Hag ar vaz a zo raktal eur wetur vras, bras a-walc’h evit
