Mont a eure kuit neuze, droug enni. Ha me a soñj eo hi he deus lakaet ar plad aour hag ar pesk em sac’h.
« O ! » eme merc’h an aotrou, « n’eo ket eur pesk eo a oa en ho sac’h en deiz-mañ. Kig ne lavaran ket. »
« Kig da wener ! » eme ar varnerien. « An den digristen. »
« Kig a zo lakaet em sac’h marteze, » eme ar manac’h, « eur pesk avat eo am eus kavet ennañ. Gwelout a c’hellit, n’em eus debret griñsenn hirio c’hoaz. An aotrou a oar mat kement-mañ, rak n’edon ket eun hanter kard-eur diouz e vaner p’oun bet paket hag ereet gantañ. »
« Gwir eo, » eme an aotrou.
« Digorit ar sac’h, » eme ar varnerien.
Hag ar boureo a ziskoulm anezañ hag a gav ar plad aour hag eur pesk, tamm kig ebet avat. Hag ar varnerien neuze :
« Ar plac’h fall ! Ar c’haouierez ! D’ar groug ! Ar manac’h a zo divlam. Mont a c’hell gant e hent. »
Mont a ra kuit raktal ivez avat. Ar gorden a zo lakaet en-dro da c’houzoug ar verc’h, hag hi d’ar manac’h :
« Ma ! n’eus forz ! Me a felle d’in kaout ac’hanout d’in, ha d’in e vezi beo pe varo !… »
Hag ar manac’h da gavout e gerent. Tremenet eun tamm amzer gantañ en o ser, e kimidias da vat diouto. Kaset eo goude-ze gant an tad manac’h da sevel eur gouent nevez. Mont a ra raktal. Eun aotrou, perc’henn da zouarou bras, eo a roe douar ha peadra da sevel ar manati.
Edo gantañ en e liorz o kerzout dre ar baliou, bleuniou a bep tu d’ezo, pa welas eun itron wenn o tont war-du ennañ. Pa voe hi dirazañ, e tic’halas eur javedad gantañ, ar manac’h kaez ! Hag e tec’has buan.
« Piou eo an itron-se ken divergont ? » eme ar manac’h d’an aotrou.
« Pe seurt itron ? » eme hemañ.
« An itron wenn am eus bet eur flac’had diganti. »
« N’em eus gwelet itron ebet : trouz ar skouarnad am eus klevet avat. »
« Dre amañ eo aet kuit. »
« Kit da welout piou eo, tad ; n’he anavezan ket. »
Hag ar manac’h da vont. Eur pennadig ac’hano e wel adarre an itron. Houmañ a zeu dioustu d’e gavout, o komz flour ha tener, hag o vriata anezañ. Hag e pok d’ezañ endra ’c’hell… Pa ’z eo skuiz, e lavar :
