e-tal ar feunteun ma oa chomet e zaou vreur da ziskuiza en he c’hichen. Dizale, setu ar baourez koz o tostaat.
« Yannig, » emezi, « ro eum tamm d’in, en an’ Doue. »
« A galon vat e rannin ganeoc’h, moereb. »
Hag ober a ra e-giz ma lavar.
« Da drugarekaat, » emezi, « ha Doue d’az pennigo ! Te a zo o vont da vevel, neketa ? Mat, prest e vezi e-kichen eun ti bras. Di ez i da glask labour. Setu amañ petra a vezo roet d’it da ober : mesa daouzek gwilhou. Da zaou vreur a zo bet eno ivez, ha n’o deus ket gellet ober o labour, ha dic’houzouget int bet. Te avat, peogwir out bet mat em c’heñver, dal amañ eur c’houitell d’it. Gantañ e c’helli dastum ar gwilhaoued en da gichen, ha senti a raint ouzit. Arabat d’it rei ar c’houitell da zen ebet avat, n’eus forz petra ’vefe kinniget d’it evitañ, rak n’az pefe ken neuze nemet ar maro da c’hedal.
« Bennoz Doue d’eoc’h, mamm goz. »
Hag hi kuit. Ha Yann, kerkent ha ma c’houlaou an deiz antronoz, a ya war-du an ti bras. Ar mestr a zo war an treuzou, hag heñ da Yannig :
« Petra ’glaskez ? »
« C’hoant am eus e rafec’h koumanant ouzin, mar plij ganeoc’h. »
« Petra out gouest da ober ? »
« Trizek vloaz n’oun ken c’hoaz, aotrou. Eus va gwella a rin, koulskoude. »
« Mat e komzez. Greomp marc’had hon-daou eta, ha marc’had leal. Ma n’out ket evit ober ar pez a c’hourc’hemennin d’it, e vezi dibennet. »
« Ha ma ran anezañ ? »
« E vezi paeet ker mat ha ma kari. »
Antronoz, mintin mat, e tigorer ar c’hlud, ha setu an daouzek gwilhou da nijal er-maez.
« Diwall ar re-ze, Yannig, ac’h eus da ober betek an abardaez, ha digas anezo en-dro ivez, » eme an tieg.
« Mat, » eme Yannig. « Ken’ emberr neuze. »
Hag heñ gant ar gwilhaoued. A-benn eur pennad e c’houez en e c’houitell, ha setu al laboused en-dro d’ezañ.
« N’it ket re bell diouzin, » emezañ d’ezo.
Hejal a reont o fenn e-giz da lavarout : « Ne daimp ket kennebeut. Bez disoursi. »
