heol o kuzat, ar marc’h a dap douar ha mab ar roue a ya en ti bras a gav eno dirazañ.
« C’houez ar c’hristen a glevan ! » eme ar roñfl.
Ar wastellenn a zo lakaet dindan e fri, hag heñ da vriata Arzur.
« Penaos emañ ar bed gant va c’hoar ? » emezañ.
« Magnifik, disteñget. »
« Ha da belec’h ez ez e-giz-se ? »
« Da glask merc’h roue Traonienn-an-Ein. »
« Sorset eo. Warc’hoaz e weli anezi el lenn vihan a zo a-dreñv va zi. N’ouzon dare pelec’h emañ o chom. Met bemdez e teu amañ gant daouzek maouez-all da neui. Ne vezont ket en o stumm plac’hed yaouank. Da drizek alarc’h int aet bremañ. Merc’h ar roue a vezo eur seizenn c’hlas ouz he gouzoug. Pa vezint digouezet war c’hlann ar stank e teuint da blac’hed adarre. Taol pled ouz merc’h roue Traonienn-an-Ein. Ha pa vezo en dour, tap he dilhad. Klask a ray anezo ha lavarout a ray ober n’eus forz petra evidout. »
E-giz-se e c’hoarvezas penn-da-benn. Arzur a lammas dilhad merc’h ar roue. Deuet er-maez eus an dour, houmañ ne gavas neudenn da lakaat en dro d’ezi. Hag hi :
« Nep a zigaso va dilhad d’in a vezo paeet. »
Hag Arzur a gas he dilhad d’ar briñsez. Tri aval a ro merc’h ar roue d’ezañ. Hi a zo eun alarc’h anezi adarre. Heñ a ya da gavout ar roñfl, hag a lavar d’ezañ penaos eo bet an traou.
« Mat eo, » eme hemañ ; « ma c’hellan e kavi Traonienn-an-Ein. Holl laboused ar bed a zo dindan va galloud, ha posubl eo e oar unan anezo tra pe dra diwar-benn ar vro-ze. »
Hag heñ da c’houeza en eur c’horn-boud. Eun hanter-eur goude ez eus eul labous a bep rumm en e gichen.
« Piou ac’hanoc’h, laboused, a oar eur c’helou bennak diwar-benn roue Traonienn-an-Ein ? »
« Tost d’e di emaoun o chom, » eme eur pez-labous bras, anvet erer.
« Mat, erer, kas an den-mañ, mab d’eur roue, betek Traonienn-an-Ein. »
Hag Arzur a bign war gein an erer. Hag en hent. Mont a ra ha mont c’hoaz, ken emañ a-us d’eur mor ledan-ledan.
