« Gra lein Spered-Berr. »
« Yod a vezo. »
« Mat tre. »
Hi a laka ar chidhouarn war an tan. Dour a daol enni. Bleud bremañ ; digeri a ra ar sac’h ; eun dornad er pod. Neuze e krog eur c’houanenn en he gar. Heja a ra he broz hag al loen er sac’h.
« Allas ! allas ! » emezi, « ma kav Touzedig ar c’houanenn er yod e lazo ac’hanoun. »
Hag hi d’al liorz gant ar sac’had bleud. Eur liñser a led war an douar. Hag ar bleud warni.
« C’houanenn vrein ! me az tapo hag az flastro ! »
Diskarget ar sac’h ganti, setu hi da glask ar c’houanenn. Ne gav na c’houanenn na seurt war al liñser. Ar bleud a zo aet kuit war askell an avel.
Deuet Touzedig d’ar gêr :
« Aozet eo lein ? » emezañ.
« N’eus na kig, na bara, na bleud, na seurt. Netra ! »
« Deomp ac’han neuze ha sach an nor war da lerc’h. »
Touzedig a soñje e serrje hi an nor. Hi avat a sachas an nor ganti, e gwirionez, hag he stleja a eure a-hed an deiz-se penn-da-benn, betek an noz du, teñval, kriz, yen, ken a faoute ar vein.
« Deomp er c’hoad da guzat, » eme Douzedig.
Hag int er c’hoad hag azeza e-harz eur wezenn onn.
« Laeron a c’hellfe dont amañ, » eme Douzedig, « laeron hag a laerfe ac’hanomp. Pignomp er wezenn. »
Hag heñ a bign. Hi a bign ivez gant an nor. Eur pennad goude, setu pevar laer o tont. Tan a reont dindan an onnenn da domma. Soubenn a aozont ivez. E-pad ma verv ar soubenn, e niveront an arc’hant laeret en deiz-se. Goude-ze e lakaont an arc’hant en eur sac’h, hag e taolont ar sac’h en eun toull, tost ac’hano…
Spered-Berr a ginnige mouga gant ar moged.
« Ne c’hellan ket derc’hel an nor, » emezi da Douzedig.
« An nor ? » eme hemañ.
« Ya, sachet em eus anezi war va lerc’h e-giz m’ho poa lavaret d’in. »
« Serri anezi eo a felle d’in lavarout. Met diwall bremañ da lezel anezi da goueza, pe lazet e vezimp gant al laeron. »
« N’oun ket gouest ken ! » emezi.
Hag an nor a ruilh d’an traon. Alvaonet eo al laeron, ha
