Dec’h d’an noz (hirie ec’h omp er merc’her), d’ar c’houlz ma tiskennemp, ni, Bretoned, en Folkestone, e tiskenne en Dover, eus lestr Ostende, an otro Visant Vannuteili, kannadour an Tad Santel ar Pab, dibabet gantan etouez kardinaled ar Vatikan ha roet d’ean karg da delc’hen e blas. N’ê ket hep poan e tapas e dren, gant ar bobl a dud a felle d’ê hen saludi. Gwasoc’h c’hoaz pan arruas en gar Charing-Cross, pe gentoc’h ’n eur vont e-mêz eus ar gar. Rak ne oa bet lezêt gant ar polis nemet arc’heskob Westminster, an eskibien, ar veleien hag eun nebeud a liked, da vont en diabarz. Krog e oa an ôtro Bourne da henvel hini-ha-hini e dud d’ar c’hannadour, pa zavas eun huchadeg spontus en enor d’ean. Ha heman da drugarekât ar bobl. Laret a ra a vouez uhel, ’n eur gomz en italianeg (gôut a ra ar galleg, mes ne oar ket a zôzneg) : « Evit ar wej kentan, emean, aboe tri c’hant vla so, e weler eur c’hannadour o tont aman a-beurz an Tad Santel. Me eo an neus bet teurveet kargan eus eur gevridi ken enorus ha ken ponner. Ma ! stad vras
