Pajenn:Le Crom - Buhé er Sænt, 1839.djvu/452

Otj èn é ïéli: condiiie e ras er tiovund-cc durand opèn ur llai ha hantèr: irtïes gobér c ras en dilés ag égarguc eil monnet den Irlundre, è rom* pagnoneuh menèli ug er vro-zc, pèré eu doé loget én è govand, én ur reiorne a ftome. Er mirucleu e rasénou e gassas partouter brud a nehou, hag é humilité n'ellas quet soufrrein pêl amzér en inourieu e oé rantet dehou. Quement-cé e ras dehou qùillat en Irlandre eil retorne de vro-Hum dennein c ras én undeserh guel puar ag er ré parf&ltan ag é venèh, péré e lausquas én ur hoh castcl é revin; uiïcs er Sunt e yas d’hohér é zemeurance én ur groh culiet c creis ur forest, én ur zihuenne doh é zis-ciplèd a vonnet d’er havouét. El ma cavé guei*ou n'en doé lioah groeït nitra aveit Doué, ean e laras nezé: * lïermen-é, ô men Doué, é han anlin de gommance biliuein eït-oli. * Enou ê yuné suliuuieu anticr, lia d’er std é Laibré er Imarvèdlod ag ur varaèn e oé reildehou peb mis. Er beden, er gontamplalion hag el lectur ag er Scritur Santel e oé é ol exe!ciceu: 'ne sorlié agé retraet nameitd*er suleit nionnet de laret en Overcn d'er chapellicg en doé batisset é venèh ér hoh castcl-hont: ean e rd er gom-niunion dehai,ou accouragc de bratiqucin er baiTa:ction, hage relorttc d’é hroh, hemb ue liouié hamn mèn é oé oueit. * Er lie(jon-zé de vihuein e oé forh-agréahle d’er Sant: mats sel-mtii ma culié , sel-mul é cresquc er brud a nehou hag en desir de lianaliuciii tm dén quen drès-ordinaer. Ur parliculiér ag er vro e spias quementé ba-zcu, ma tisolas anfin c retlrance. En EscoIj , péhani en doé assamblet ur synode, én ur guér, péhani ne oé quet goal-bèl doh el lch ma viliucen llenniticd santel-men, é cleuet conze ag er vtihéadtnirable e Oonduicnt hag é spécial ou Supérior , e vemtas gtièlct hag hanalmeln en dén-zc. ïïèlean e zas d*er hlasque , conduiet dré er particuliér en doé disoleit c hroli. Er Sant e yas guel-hai d'er synode, é péhani é oé bet groeit hilleih a inour dehou, Ordrénet e oé bet dehou changein é fie^on de viliueln, hag eit iTen déhé quet het excuse erhet, é oé betlaqueitde vout \badag ur hovand, fondêt ér vrô-zé dré sant Gêrmén a -\iixerre. Perdègue e ras dirac en assambiè-zc guet quement a ncrh hag n !o-quance, ma oc Louchet calonneu enol : un herradgoudé er synode-zc , trï Escob, assambletén é govand , e sacras Sainson Escob, eit annon-ceiu en Aviél hag exelcein é gargue santel partout élléh ma véhé con-duiet guet Doué. Do ué, péhani en doé é zesseineu ar ueliou, e zestinè en Escobsanlel-men eit goarne ha conduie ur boble cn lu-menag er mor. Noz Vasque, uti /EI e apparissas dehoif hag e ordrènas dehou qiiillat lioah ur liùèh c vro ha trezcin er moreit donnct é Brelagne-Arvoi iq de lahoural cit glocr en Eulru-Douê ha salvedigueah è verdér, Samson hum hrepa-ras quentèheit hélie hoéh en Eulru-Douè. IImu ambanjueiñe rasguetun nombre bras a venèh santel, pérèe venné bout er hompagnonèd ag é la-bourieu apostoliq, hadoareine raséiul erguéra Aleih, hauhuet bcrinen St-Muleti. Cavouéteras ar vordencr monm déu ager vro, pèhani e laras dehoué hortè cnou a houdé tri dé unestrangeour e zelié remèdein d'èaf-iliction, èl nTcn doègrateit tm ^EI dehoit. ErSant e houlennasguet ou petra c oécnus d’é boén had é chagrin, hag en dèn-zèe rescontlas dehou é oé è voès altaquet dré ul lovradur horrihle, hag é vei h positetgueten diaul. Samson er honsolas hag e yas guet-ou d’c dy. Gùellat e ras quentéh d’en hihue a ré dan-zé dré é bedcnueu. En dèn-zé hum laquas ar é zeu*