Hag adarre hen douarjont.
Ha kerkent eno hen lac’hjont.
Ar plac’hig iaouank a oele,
Na gave den hi c’honsolje ;
Na gave den hi c’honsolje,
Met ar c’habitenn, hennes 'ree ;
Hennes lâre d’ezhi bepred :
— Tawet, plac’hig, na oelet ket,
C’hui deui’ ganen war ar pave,
Ma soudarded a deui’ gôude ;
C’hui a deui’ ganen war ar ru,
Ma soudarded a bep-a-du.
— Aotro kabitenn, m’am c’haret,
Ho kontell d’in-me a brestfet ;
Ho kontell d’in, pe ho pognard,
Da droc’ha ma las, ’zo re-stard.
N’eo ket he las a d-eûs troc’het,
En he c’halon d-eûs hi plantet !
Pa distro ’r c’habitenn en-dro,
Oa ar plac’hig war he geno ;
Oa ar plac’hig war he geno,
Ar gwad ’dann-hi a boullado :
— Penamet daoni ma ine,
N’oas ket êt gwerc’hes dirag Doue !
Pa varw ann eil ’wit egile,
Na ve ket finn d’ar garante !
Kanet gant Fant ar Gac,
eus a Verliskinn.
