Kaer ha krenv, o ren neuze he zrivac’hved bloaz, Jeann d’Arc a reaz var varc’h he beach euz a Vaucouleurs da Chinon, eb beza re skuizet. He bleo du e doa trouc’het berr aoualc’h, var he fenn e touge eun tok houarn, he dillad a ioa dillad ar goazed en amzer-ze : porpant kalet, lostenn verr-verr, kleze dir oc’h he c’hostez. Ar c’houec’h den a ioa ganthi ne oant ket dinec’h er penn kenta euz ar veach.
Treuzi a dlient broiou ha douarou hag a ioa dindan galloud ar Zaozon, soudardet ar re-ma a zioualle ar ponchou taolet var ar steriou m’e doa ar verc’h iaouank da dreuzi, setu ma ne oa ket dizoursi tud Jeann. Kement a aon o doa ma ne gredent bale nemeur nemet en noz. Ar verc’hez iaouank, er c’hountrol, a ioa leun a fizians. « Arabat eo d’eoc’h kaout aon, emezhi d’he zud, va hent a zo great, va Aotrou am zikouro. — Ia, eme unan euz an daou zijentil, ha ma kouezomp e lasou ar Zaozon ? — Nan, eme Jeann, rak sent ar baradoz o deuz diskleriet e tlean savetei bro Frans. — Ha kendelc’her a c’helloc’h ? — Bale ran var urz va Aotrou. Guelet a reoc’h pebez digemer madelezuz a rai d’eomp ar roue iaouank e Chinon. »
Goasa ioa evit Jeann, ne c’helle ket ober he devosionou.
