Ur c’hustum ancien eo etouez ar religiused hac al leanezed, nevezi bep bloas ho vœuïou : hon tadou santel ar pabed hac an esquibien a zo en em obliget da zelebri bep bloas, devota ma ellont, ar memor eus an deiz ma zint bet sacret. Ar c’honcilou a ali ive ar veleyen, da ober ar memes trâ, bep bloas, en deiz ma o deus recevet an urzou sacr. Dre’r memes ræson, pep christen a dle celebri, bep bloas, an devez m’en deus recevet ar vadiziant, o tremen an deiz-se gant mui a zevotion, en ur drugarecât Doue eus a ur c’hraç quer precius, en ur nevezi ar promessaou o devoa græt evithan, e baëron hac e vaëronez, hac en ur c’houlen pardon eus e infideliteou da bromessaou e vadiziant... Sant Gregor a Nazianç [1] a recommand d’an tadou ha d’ar mamou digaç da zonch d’o bugale eus a zeiz o badiziant, evit ma nevezint, en deiz-se, ar promessaou græt evitho. Ar beden-ma a zo mâd ive da len e pep amzer, ispicial goude ur retret, d’ar zul, ha quellies guech ma comrmmier.
Va Doue , guelet a rit prosternet dirazoc’h ur pec’her paour pehini a anzao, gant humilite, e ingrateri en andret ho madelez infinit. Concevet er pec’het, ez-oun deut var an douar, ô va Doue, un objet a horrol dirac ho taoulagad, un esdav d’an drouc speret, ur victim destinet da zêvi eternelamant en ifern : mæs, dre un effet eus
- ↑ [Greg. Naz., Orat. XL in s. Bapt.]
