gapit a ioa ganet e Rom, hag a oue savet e kear Prenest
gant eunn den santel, he hano Porphir. Ne oa
c’hoaz nemed pemzek vloaz pa oue douget eul lezenn a
varo a enep ar gristenien gant ann impalaer Aorelian.
Mes dija n’en doa ket brasoc’h ioul eget da skuill he
c’hoad evit Jezuz-Krist, ha setu hen, kerkent ha ma
klevaz hano euz al lezenn-ze, d’ar red da di ar gouarner
Antiokus, ha da gomz outhan evelhenn : « — Loan vil
ha fallakr, perak e fell d’ehoc’h-hu ober goall vuez da
zervicherien Doue, ha bourrevi ar re ne ehanont da
bedi evit ar c’houarnamant hag ar bobl ? »
Ar gouarner a oue souezet o velet eur paotr ker iaouank o kaout kement a hardisegez, hag a c’houlennaz outhan euz a be leac’h oa. « — Euz a Rom ounn, eme Agapit, ha va zud a ioa tud a lignez huel. Mez azalek va bugaleach ounn bet maget ha skoliet gant ann Iliz santel, Mamm ann holl gristenien gatholik. »
Neuze Antiokus ne espernaz netra evit ober d’ezha kinnig ezans d’ann doueou faoz ; mes Agapit a jom bepred stard enn he feiz, enn despet da holl c’hourdrouzou ar gouarner. Hema, drouk ennhan, a reaz erfin he skourjeza gant fouetou ploumm, hag he deuler goudeze enn eur prizoun heuzuz, el leac’h ma oue lezet pevar devez heb tamm.
Hogen, mar d-oa abandounet gant ann dud, ne oue ket abandounet gant Doue. Eur sklerijenn euz ann env a baraz enn he brizoun enn eunn taol kount, hag eunn den iaouank hag a ioa eunn dudi he velet, ker kaer oa, a dosteaz outhan enn eur lavaret : « — Dalc’h mad, Agapit, rak kalz az pezo c’hoaz da c’houzanv evit va
