omuald a oa ginidik eus a Ravenn. E dud a oa tud a zanve ; kristenien oant ive, mes eus ar gristenien-ze hag a zo spered ar bed ha nan spered ar C’hrist ouz o ren. O mab n’eo ket souezus e oa skanv e benn, en e yaouankiz.
Eun devez, diwar-benn eun tamm leve, e savas kann etre e dad hag unan eus e gerent. Romuald, ugent vla d’ezan, a oa war al lec’h ; ar gwel eus e dad o rei tol ar maro d’e enebour hen straifuilhas kement mac’h eas eus ar gêr d’ober pinijen en eur manati, epad daou-ugent devez.
Elec’h eur c’hoaraïz, Romuald, en em gavet eno, a chomas tri bla. Ar c’hoant da ren eur vue santeloc’h c’hoaz a reas d’ezan mont da vevan en eul lec’h goue, demdost da Venis, gant eur manac’h koz, e hano Marin. Tri bla bennak adarre e chomas da vevan gant an den santel-ze.
Doue, ha ne zigas den ebet war an douar-man, hep merkan d’ezan eul labour bennak d’ober, a lakas en e benn mont da adsevel Urz sant Beneat, ne oa mui ken troet, ’vel ma oa dleet, ar venec’h ennan war ar zantelez.
En eur boanial a gorf-roched e teuas a benn eus e dôl. Ne c’houlenne, digant ar re a oa dindannan, netra a gement ne raje e-unan. Labourat a rê an douar, ha dibri a rê e vara diouz c’houezen e dâl : e studi pemdeziek oa bue ar zent, hag e klaske ober evelte, gwellan m’halle.
E binijennou a oa kalet ; yun a rê bemde, nemet d’ar zul. Epad ar c’hoaraïz, ne zebre nemet eur skudellad legumach bemde ; evit ’n em drec’hi gwelloc’h a ze, e pellae, zoken, diouz treo hag a oa dinoaz ane o-unan. Eur wech an amzer, e lake digas war e dôl eur pred boued eus ar gwellan, hag e lavare outan e-unan: « Setu aze, Romuald, hag a zo ôzet diouz da zoare. Mat, ne danvaï ket anezan, ha ne roer anezan d’it da welet, nemet evit ober gwap ac’hanout. » Hag e lake digas d’ezan eur pred dister ha divlaz.
Ober a rê e bedennou gant ar brasan doujanz evit Doue, ha c’hoant an evoa da welet ar re-all o heuilh e skouer. An
