Varia ar Vertuziou hag ar Miraklou. Eun neventi gaer oa gwelet kuruni diou Werc’hez, er memes kêr hag er memes devez.
Trizek eskob ha hanter-kant mil den a oa diredet da gemer peurz er gouel bras a reas en de-ze kêr Roazon, en enor d’he fatronez muian karet.
Ma teu Mari da rei harp, a-wechou, d’an dud, en brezeliou ha ne rer aneze nemet abalamour da vadou dister an douar, e ro harp, dreist-oll, d’ar gristenien, er brezeliou a reont ouz ar bed, ouz ar c’hig hag ouz an drouk-spered, evit miret ne yafe da goll o fe hag o glanded.
Hon ene a zo eur c’hastel-krenv, mogeriou uhel endro d’ezan. Enebourien en diavêz, tro-war-dro d’ezan, mevelien ar bed ha re an drouk-spered, a c’hed an heur da goueza war eur c’horn diskloz bennak, da ’n em zilan dre eno ebarz, da zismantr ha da laerez kement a zo ennan.
« Ma breudeur, eme sant Per, bezet war evez, rak an diaoul, hoc’h enebour, a zo dalc’h-mat o vont hag o tont en ho touez, evel eul leon kounnaret, o klask unan bennak a c’hello da lonkan. »
Mar domp devot d’ar Werc’hez, enebourien an diavêz ne zailhfont ket warnomp. Mari, kentoc’h evit mankout, a raio eur burzud en hon c’henver.
Mes n’eo ket ouz an enebourien-ze hepken hon deus da stourm. Ar re-ze o deus mignonend e diabarz ar c’hastel, hag eo gwall youlou ar c’hig ha c’hoantegeziou direiz ar galon. Ma ne dôl ket mestr ar c’hastel a evez bemde, da gabestran berr aneze, eman koll.
Ha goude teuler evez, e c’heller bezan tapet dre zindan. Mar domp devot d’ar Werc’hez, kaer en devo ar bed youc’hal, kaer en devo an diaoul trei ha dizrei, kaer o devo ar gwall youlou hag ar c’hoantegeziou direiz yudal, birviken ne deufont a benn, na dre war lein, na dre zindan, da c’honid warnomp, rak Mari, Rouanez ar Vertuziou, kentoc’h eget hon lezel da vont da goll, a raio miraklou en hon c’henver, rak netra ne ra muioc’h a zudi d’he c’halon a vamm, evit ar c’helou mat eus ar viktoriou goneet gant he bugale war enebourien o zilvidigez.
