’ar gwener d’abarde, pa oe lienet ha sebeliet Jezuz, meur a hini eus ar merc’hed o devoa roët an dorn d’ober al labour-ze, a chomas e-tal ar be betek serr-noz.
En devez war-lerc’h, o vezan ma oa diskuiz ar Sabad, den ebet ne deuas war-dro liorz Jozef Arimathi ; mes en eil antronoz, arôk ma oa skler awalc’h, eme sant Yan, kerkent ha goulou-de, eme sant Lukas, da zav-heol, eme sant Mark, n’eus forz penôs, abred abred da vihanan, valde mane, e tigouezas Mari-Madalen.
P’en em gavas e-tal ar be, e chomas a-zav, sebezet, o welet e oa strinket ar men-golo diwarnan. En he strafuilh, e tiskennas d’ar red da Jeruzalem da gaout Per, penn an Ebestel, ha Yan, an diskib a gare Jezuz : « Korf an Otrou, emezi, a zo laeret ! »
Per ha Yan a gerzas d’ar red warzu al liorz. Yan, yaouankoc’h, a ’n em gavas da gentan e-tal ar be ; Per a ziskennas da gentan ebarz ; gwelet a reas al lienennou pleget ; souezet e oe, hep gouzout petra da gredi, Yan a ziskennas d’e dro ; gwelet a reas ar pez a welas Per, hag e kredas, eme an Aviel.
Daoust pegen burzudus oa evitan ar pez a oa c’hoarvezet, Yan a gredas ; hep mar ebet. an Otrou a oa savet eus a varo da veo. Mari-Madalen, er-mêz eus ar be, a ouele, beuzet en he glac’har. En eun tôl, Jezuz, en he c’hichen, a c’halvas anezi. « Mari ! » emezan. O klevet he hano, ar Vadalen a gouezas d’an daoulin hag eur ger hepken a darzas eus he c’halon : « Rabboni, Otrou ! »
Ar pez a ziskouez d’imp eo sant Yan, an hini a viras bepred dinam e ene, ha santez Mari-Madalen, an hini a wennas he hini en daerou ar binijen, ar re a zo bet dibabet da gaout an enor da vezan an daou gentan o kredi e oa savet Jezuz eus a varo da veo.
Eur gentel gaer evidomp. Ma fell d’imp bezan tud a fe, bezomp glan a galon. An dud c’hlan eo a wel Doue.
Mari-Madalen, kerkent ha m’he devoe gwelet Jezuz-Krist, a ziskennas d’ar red da gas ar c’helou mat d’an Ebestel. Ar re-man, o klevet e veve an Otrou, ne gredent ket. Setu aze tud hag arôk kredi a fell d’eze kaout digare vat d’hen ober. A-benn hanter-kant devez, an dud-ze, ken diskredik breman, a gredo ken start ma n’hello nag ar gourdrouzou, nag al lez-varniou, nag ar skourjezou, nag ar prizoniou, nag ar maro zoken, miret oute da embann eo savet Jezuz-Krist eus a varo da veo.
Arôk kredi, an Ebestel o devoa c’hoant gwelet ; gwelet a rejont ; Jezuz en em ziskouezas d’eze ; Thomas a lakas, zoken, e viz en gouliou e Otrou hag e Zoue ; ha hini ebet aneze ne oe nec’het goude-ze !
Ar pez a zigouezas gant an Ebestel a zigouez gant meur a hini-all war o lerc’h. Jezuz en em ziskoue da gement hini a zo dallente en e spered, pa ne ve ket a fallagriez en e galon.
Keit ha ma chomer war var eus Jezuz-Krist hag eus e Iliz, man nemet abalamour ma ne gaver ket a sklerijen hag a desteniou awalc’h, an danjer n’eo ket bras.
Klevet a ret komz eus ar relijion, a-gle hag a-zeou, ha n’ho peus
