r c’horniad douar-ze eus Breiz-Veur hanvet an Northumberland gant ar Zôzon, p’o devoa, dre an dir hag an tân, skarzet dioutan ar Vretoned, e c’hanas Biscop Baducing, an hini a dlee bezan, divezatoc’h, sant Beneat.
Evel ma tiskenne eus eul ligne vras, e oe roët dor digor d’ezan, abred, en lez Oswi, roue an Northumberland ; mes ken divlas e kave bue ar bed, ma tec’has, evit mat, diouz lez ar roue, evit mont da Rom. Pemp bla warn-ugent ne oa ken, ar gened o vleunian war e dâl, ar vrud o paran war e hano, hag ar renkou uhelan eus ar rouantelez o tont d’en em ginnig d’ezan.
En amzer-ze, daoust m’oa mil gwech diesoc’h ober hent evit breman, an holl gristenien, paour ha pinvidik, gwazed ha merc’hed, a rê tro Rom, darn, zoken, ouspen eur wech, evit gwelet penn an Iliz ha pedi war beziou an Ebestel hag ar verzerien vras.
Beneat, grêt gantan e bardon, a ’n em lakas gant aked da studian ar gelennadurez kristen el levriou an evoa kavet en kêr ar pab.
Pemp pe c’houec’h vla goude-ze, Alfred, mab Oswi, a c’hoantaas ive mont da bardonan da Rom, hag a bedas Beneat, o vezan m’oa bet c’hoaz, da vont gantan. Pa ’n em gavas an de da bartian, Alfred a deuas eun dra bennak da viret outan, ha Beneat, kement ha pa ’n evoa laket en e benn mont, a yeas e-unan en hent.
’N eur zizrei, e reas e ziskenn en manati Lerin hag e kemeras eno sae ar venec’h. Daou vla goude e oa adarre en Rom, gant ar zonj da chom er gêr-ze da dremen ar rest eus e vue.
Mes ar pab Vitalian a oa o paouez sakri da eskob Kantorbery, en Bro-Zôz, eur manac’h gouiziek ha santel eus ar Grès, e hano Theodor ; kaout a reas mat rei d’ezan, da vont d’e heul, eur manac’h-all ginidik eus an Afrik, e hano Adrian. Beneat, dre ma oa Sôz, a vije an hanterour etreze hag e genvroïz.
En em gavet en Kantorbery, Theodor, an eskob neve,
