elisite a oa eun itron vras eus kêr Rom, eun intanvez, seiz mab d’ezi, a zave en doujanz hag en karante ar gwir Doue.
Beleien an doueou fôz he diskuilhas. Ar prefed Publius a reas d’ezi dont d’e gaout ha, dre gaer ha dre heg, e klaskas ober d’ezi senti ouz lezennou an impalaer.
Felisite a respontas :
— Da bromeseou ne douelfont ket ac’hanon ha da c’hourdrouzou n’am diskarfont ket ; rak ar Spered-Santel a zo ennon hag a vir ouz an drouk-spered da zont a benn ac’hanon ; setu perak e vezin trec’h d’it keit ha ma vezin beo, ha pa varvin, az trec’hin gwelloc’h c’hoaz.
Publius a lavaras :
— Paour kez zo ac’hanout, ma kavez c’houek mervel, lôsk, da vihanan, da vugale da vevan.
— Ma bugale, eme Felisite, a vevo, ma ne ginnigont ket a ezans d’an doueou, mes dal ma refont eun torfed henvel ouz hennez, e varvfont eus ar maro a bado da viken !
An de war-lerc’h, Publius a reas dougen e gador-varn war leuren Mars, hag eno, dirak ar bobl, e reas digas ’n e gichen an itron Felisite hag he bugale, hag e lavaras d’ezi :
— Kemer true ouz da vugale, pôtred seder evel mac’h int, hag i en kreiz o yaouankiz.
Felisite a respontas :
— N’eo ket dleet d’it kemer true ouzimp en doare-ze ! Hag o trei warzu he fôtred : Savet ho taoulagad en nenv, ma bugale, ha sellet d’an nec’h, elec’h m’eman ar C’hrist ouz ho kedal gant e zent. Stourmet evit hoc’h ineou, ha diskouezet da Jezuz-Krist pegement e karet anezan.
O klevet an dra-ze, Publius a roas urz da skei ganti, hag e lavare :
