kantved, pa deuas Fransez Asiz er bed, e venne kouezan en he foull. Ar pez a chome anezi a zervije da c’houdoren d’ar vesaerien a ziwar-dro ha d’o loened.
Mes lavaret a vefe eman lagad an Otrou Doue bepred o paran war al lec’hiou ma ’z eo bet enoret enne. Fransez en devoe a-beurz Doue kemennadurez da adsevel ar chapel goz. Senti a reas, hag iliz Itron-Varia-an-Ele, kempennet gantan, a oe kavel e Urz neve a venec’h. Eno eo e klevas mouez an Otrou Doue, hen galve da vevan er baourente ; eno eo e resevas e gentan diskibien ; eno ive santez Klara a reas an dilez eus he holl madou evit en em rei holl da Zoue, ha sevel evit ar merc’hed eun Urz dem-henvel ouz an hini savet gant Fransez evit ar gwazed.
En miz here 1221, Fransez a oa, en eur c’houdoren tost d’ar chapel, o pidi evit konversion ar bec’herien baour. Epad ma oa holl beuzet en Doue, e klevas eur vouez o lavaret d’ezan : « Fransez, d’ar chapel ! d’ar chapel ! » Kerkent e savas hag ec’h eas war eün da Itron-Varia-an-Ele.
Biskoaz ne oe souezetoc’h ! War an ôter, ’us d’an tabernakl, en kreiz eur sklerijen n’eo ket eus ar bed-man, e oa Mab Doue holl-skedus eus gloar ha dudiou ar baradoz ; war e zremm, rozen flamm ar yaouankiz ha doare pozet eun den en oad. E zaoulagad a bare war Fransez gant eun dousder dispar, ha war e vuzellou e weled an drugare. A-zeou d’ezan e oa ar Werc’hez glorius Vari, hag eun niver bras a Ele tu ha tu.
Ar zant, leun a joa, a ’n em dôlas d’an douar. « Fransez, a lavaras d’ezan Mab Doue, anaout a ran ar preder a gemeret, c’houi hag ho preudeur, gant an ineou. C’hoant am eus d’ho tigoll. Goulennet diganin ar pez a c’hoantafet evite. Selaou a rin ho koulenn, rak roët am eus ac’hanoc’h d’ar bed evit bezan sklerijen ha skoazel an Iliz. » Nerzet gant eun hevelep madelez, ar manac’h santel a gredas ober ar beden-man : « O Doue ter gwech santel, p’eo gwir eo falvezet ganec’h sellet gant trugare ouz an disteran eus ho servijerien, daoust d’ezan da vezan brasan pec’her a zo, e kredan goulenn diganec’h, gant an holl doujanz ma ’z on goest da gaout, m’en devo an induljans plenier eus ar poaniou dleet d’e bec’hejou, kement hini a deuio da vizitan ar chapel-man, gant ma vezo bet o kovez e bec’hejou gant eur gwir geun d’eze ha gant m’en devo bet an absolven aneze, » hag en eur drei warzu ar Werc’hez : « Pedi a ran ar Werc’hez Vari, ho Mamm, advokadez an holl dud, da vezan a-du ganin ha da gomz evidon. »
Ar Werc’hez neuze a ’n em droas warzu he Mab, ha
