— « Ya, c’hwi, c’hwi ; laer oc’h sur, rak n’eus nemet al laeron hag a zeu pinvidik. »
— « O ! o ! » a reas Yann.
Edo o vont da reiñ ur predad da Job, pe, d’an nebeutañ, da glask ober, pa welas Lom o lammat er stêr pa oa tostaet ar vag ouzh ar ribl. Eürusamant evitañ — rak Lom ne ouie ket neuiñ mat — e kavas ur garreg dindañ e dreid ha geot hir e-kichen da gemer peg enno. Ha setu savetaet Lom.
Yann ar Giouidig, avat, a oa aet klañv :
— « Ha va bag ? ha va bag ? »
— « Ho pag », eme Lom, kounnaret ivez, « a zo mat e-lec’h m’emañ. »
— « C’hwi a baeo anezhi. Tri c’hant lur eo koustet. »
— « Ne roin ket deoc’h ul liard toull zoken. Me eo a c’houlenno diganeoc’h… tri c’hant lur. »
— « Koll va bag ha reiñ arc’hant deoc’h c’hoazh ? ’M eus aon emaoc’h oc’h ober goap ouzhin. »
— « Priz ar vag a c’houlennan diganeoc’h evit priz va buhez… Ken buan e vijen bet beuzet abalamour d’ho kordenn flaerius. Ni hon eus feurmet ker, ha n’eo ket traoù kozh a oa da vezañ prestet deomp. Ho kordenn gozh a gousto ker deoc’h, paotr ! »
— « O ! kement-se, Lom. »
— « Ya, dirak an tribunal. »
— « Gwelloc’h eo deomp, Lom, lezel an afer-se a-gostez. Va bag a zo kollet marteze, ha c’hwi a zo saveteet. Na chikanomp ket war gement-se. »
Ha Yann d’ar red da skluz ar Prad-Hir da
