ur mengleuzier o vont betek lakaat ur skoed e ludu an tantad ha stourm ouzh un ozhac’h pinvidik.
— Ya ! a respontas Yann.
— Ha ma vije chomet ganeoc’h al ludu, ha kavet ho pije ur skoed da lakaat er plad a-benn disul ?
— Ya ! a respontas Yann adarre.
— Pelec’h neuze ho pije kavet anezhañ ?
— Kavet petra ?…
Yann a oa er mare-se o vagañ soñjezonoù all. Hogen pa voent degouezhet en ti, e respontas d’e wreg :
— Ur skoed em bije lakaet, emezañ, hag ouzhpenn zoken. Betek m’em bije gallet teurel. Betek ugent real em bije lakaet, hep kaout mezh na magañ brasoni, rak gouzout a rit !… Lan Ofret n’eus ket deut gantañ un disterañ d’an tantad, hag evelato ni hon eus lezet ludu an tantad da vont gantañ. Ul ludu santel aet gant un den fallakr. Me ’ gred hon eus ni graet henozh ur pec’hed bras.
— Marteze a-walc’h, eme e wreg goude ur pennad. Hag e chomjont dilavar.
Gouel sant Yann a oa degouezhet d’ar sadorn. An deiz war-lerc’h, Yann Arc’hant a savas mintin-mat evit mont d’an oferenn gentañ. Abredik zoken e oa savet ; ne oa ket sonet c’hoazh ar son gentañ, hag a-boan ma tarzhe a-dre skourroù ar gwez skleur dister an deiz o tihuniñ.
— Pet eur eo, Yann ? N’eo ket sonet ar son gentañ evit an oferenn vintin ; pa n’eus ket loened da voueta, n’emañ ket c’hoazh mare sevel.
Yann a savas evelato hag a gerzhas er-maez, evit aveliñ e benn, emezañ.
