c’hroaz-hent, du-hont, un ti a-zoare, nevez-razet, gwenn-kann.
En ur c’hoarzhin, Alan a astennas e zorn :
— Ar Gelvezeg Vihan !
Ti Mona.
Un hent kaer a oa da ziskenn.
Ne oa den en ostaleri. Ur gastolodennad dour a oa war an trebez, e-kreiz an oaled, ha, dindani, daou pe dri etev tan, o vogediñ.
— N’emañ ket pell, a soñje Alan ; n’eo ket distaliet c’hoazh an daol ha dour skaotañ a zo war an tan.
Hag e oa diwezhat.
— O ! n’eus den ?
Azezañ ’reas Alan e-barzh an oaled, war ur piler koad, ha me er c’hogn all, war un dorchenn vroenn. Alan, gant ur skilhenn, a dabac’he ar glaou hag al ludu. Pignat a reas ur fulenn bennak er siminal.
— Kentañ gwech he gwelis, emezañ, e oa e pardon an Neñv. Fichet e oa, evel ma tle ur bennhêrez bezañ fichet ; voulouz betek he diskoaz, he brozh aour-meudennet, un davañjer seiz gwenn. Hep dale emichañs e vi pedet da vezañ paotr-enor…
An nor a zigoras war he fouez. Ur boutad avel a leunias an ti.
Alan a savas.
Ur paour-kaezh kozh, krommet war e vazh, a zeuas tre, hag a azezas war ar gador dostañ.
— ’M eus aon n’emañ ket Mona er gêr, a lavare Alan, o vont hag o tont dre an ti.
An hini kozh a savas e benn. C’hoant en devoe lavarout un dra bennak. Hogen, ne reas nemet
