hent, eus eienennoù sklintin kuzhet er raden-bleiz, pe a neudenne diouzh geotennoù hir, hag a vilbilhe war grouan an naozioù.
Hag e pignemp. El laez, Alan a chomas a-sav. Distreiñ a teas e benn, ha, goude ur sell ouzh an oabl :
— Henozh, emezañ e vezo skorn du.
En draonienn e lufre glaster ar pradoù. Ar paotr saout a oa kludet en ur goudor all, souchet en e groc’hen dañvad. War an dorgenn enep, ur vaouez a rastelle delioù sec’h. Er c’hroaz-hent, ti Mona a oa gwenn-kann e-tal ar saprennoù du.
Alan a gasas ur sell war-du an ti gwisket a raz nevez.
— Un abadenn c’hoarzhin ac’h eus aozet dimp, bremaik, emeve.
— Ya ! An hini kozh en deus bet e walc’h a nerzh-kalon ’vit mont en-dro d’ ar gêr.
C’hwitelladenn diamen an tren a dregernas penn- da-benn ar stankenn. Dre un hent all, ar portezour, echuet gantañ e zevezh, a zistroe d’ ar vilin, ha diskan an hevelep kanaouenn a c’hournije a gaouadoù dre ar gwaremmoù skornet.
En ur vousc’hoarzhin, Alan a lavaras din :
— N’eus kemm ebet er vro.
