— Te an hini eo, Izidor ? ’M eus aon out deut da glask ar restachoù ?
— N’on ket, a respontas-eñ.
Teurel a reas e vilhed hanter-kant lur war an daol.
— Lakait din ur banne rom, emezañ.
Kerkent ha ma voe servijet e voe lonket ar banne.
— Diskenn a ra, Izidor.
— Lakait din ur banne all, emezañ, ur banne brasoc’h…
Un nozvezh, aet an holl da gousket ha didrouz Kerevel, Izidor Lanuzel, gourvezet dilhad hag all war e wele, e kraou ar c’hezeg, a savas hep gouzout dare da zen. Teurel a reas evezh gant aon he dije gwigouret an nor vras en ur zigeriñ pe en ur serriñ. Ar c’hi a zeredas d’ober orbidoù d’e vestr pa dremene er porzh. Izidor a savas e vazh ’us d’e benn, hag al loen gant ur c’hlemm a lammas en e logell.
Izidor a gemeras hent ar Gili. Al loar a sklerijenne an hent evel ma vije bet penn-deiz. Bale a reas war letonenn ar riblenn, chouket hag aonik. Dirak ar Gili e chomas harpet ur pennadig, c’hoant dezhañ marteze mont betek an ti ha goulenn digor… En traoñ, e-tal Penn-ar-Pont, dour bras ar stêr a voude en e lamm dreist ar skluz.
Diskenn a reas dre zindan ar saprennoù teñval betek ar prad, hag e heulias ar wenodenn a gase dre greiz ar peuriñ betek ar stêr Avon. Azezañ a reas, e gein sko ouzh ur wezenn-bupli, hag e selaouas an dour bras o vourbouilhat en oufoùigoù ar ribl, e-mesk ar c’hegidoù. Bep ar mare e taole ur sell war ar wenodenn a hede ar stêr, hag e c’hortoze.
Goude un abadenn, e welas un den o tont penn-da-benn gant ar stêr. En em guzhat a reas a-dreñv
