ur wezenn. Pa zegouezhas an den en e gichen, en em ziskoachas trumm.
— Te, amañ, d’ar mare-mañ ? a lavaras dezhañ Lorañs ar Gerdevez.
— Me eo Izidor Lanuzel, eus Kerevel, a voe hopet dezhañ.
— Gouzout a ran. Ha n’eo ket skornet c’hoazh da benn a-dreñv war ar c’hlazenn c’hleb ?
— Me eo Izidor Lanuzel, a hopas ar paotr evit an eil gwech.
Lorañs ar Gerdevez a droas kein evit kemer gwenodenn ar Gili.
— Lorañs !… a hopas Izidor, dianket.
Mab-kaer ar Gili a zistroas. Kerkent avat, e kouezhas a-c’hin, e-harz ar wezenn-bupli, faoutet e benn gant un taol keuneudenn.
Izidor a sammas ar c’horf semplet hag a vannas anezhañ er stêr.
Dre ma heulie gwenodenn ar Gili, e skeudenn a gerzhe dirazañ war al letonenn, ha boud ar skluz a leunias an noz difiñv. Dindan ar saprennoù e chomas a-sav… Klevet en doa, souezhet, tost dezhañ, evel trouz ur vilin o vont en-dro. Selaou a reas… Ne oa nemet lammoù e galon en e greiz.
Treiñ a reas e porzh ar Gili. Ne oa ket aet c’hoazh an dud da gousket, rak er gegin e oa goulou war enaou. Teurel a reas ur sell dre ar prenestr. Mari a oa e-tal an tan, o vorediñ.
Hep goulenn digor e reas ur vountadenn d’an nor.
— Diwezhat emaout o tont, eme ar wreg yaouank.
— Me eo ! a lavaras Izidor.
— Te amañ, Izidor, d’ar mare-mañ eus an noz ?
— Me amañ, d’ar mare-mañ eus an noz…
