hor fautou hac a ve pæsibl, patiant ha ferm. Rac evel ma teu ur Barner da bunissa guell cals ar re vechant o rei e setanç gant ræson ha gant ur speret a repos, eguet non pas oc’h e rei dre amportamant ha dre bassion, abalamour o varn dre bassion ha dre humor ne de quet diouz ma ze ar fautou eo e teu d’o funissa, nemet diouz ma zeo e-unan : dememes e teuomp d’en em bunissa hon-unan cals guell dre un displijadur pæsibl ha constant, eguet non pas dre un displijadur grignous, chagrinus hac impatiant, abalamour na de quet diouz ar c’hrevusdet eus hor fautou eo e quemeromp an displigeadur chagrinus hac impatiant-se, mæs diouz hon humor hac hon inclination. Dre exempl, un den pehini a gar ar chastete en em zipito gant ur chagrin bras, disterra faut en devezo great a enep ar vertuz-se, ha cousgoude ne rai cas ebet evit beza droug-brezeguet e nessa : er c’hontrol un all, pehini a gassa an droug-brezec, en em chagrino da veza murmuret un nebeudic a enep e nessa, ha ne raï scrupul ebet evit beza coumetet ur faut bras a enep ar chastete : ar memes tra a lavaràn eus ar viçou-all ; hac an dra-se ne erru nemet abalamour na varnont quet o c’houstianç dre ræson, mæs dre bassion ha dre inclination.
Credit din-me, Philotee, evel ma o deus ar remontrançou a ra un Tad en ur fæçon
