eternelamant eus a Zoue.
Hoc’h ene e deveus ouzpen ur volontez toutafæt nobl, pehini a ell caret Doue ha ne ell quet e gassaat ennâ e-unan. Sellit peguer generus ha peguen dîn e ho calon ; hac ec’his na ell ar guenan en em arreti var netra gorrompet, nemet var ar fleurachou, evelse ivez ho calon ne ell beza e repos nemet e Doue hepquen, ha netra grouet ne ell e c’hontanti. Grit hardimant affliction var an amusamanchou violanta, pere a occupe muia quent ho calon, ha jugit e guirionez hac ii na doant quet leun a inquietud, a chagrin, a songesonou hac a sourciou importun ha cheinus etoues pere oa miserabl ho calon baour.
Allas pa red hor chalon varlerc’h an traou crouet, e za gant un hast bras, o sonjal e c’halle contanti e desirou ganto ; mæs evel ma int atrapet ganti e vel ervat e commanç adarre da zesirout un dra-all ha ne deus netra evit e c’hontanti : rac ne fell quet da Zoue e caffe hor c’halon andret ebet a guement ma c’halle en em reposi varnezâ, quen nebeut hac ar goulm sortiet eus a Arc’h Noë, evit ma tistroi da gaout e Doue peveus a hini e sortiet. O pebez quenet a natur a so en hor c’halon-ni ! ha p’evit tra eta e dalc’him-ni a enep e meno da servicha d’an traou crouet ?
O va ene caer, a dleit-hu da lavaret, te
