eveit m’émeint. Ne fehai quet bout credet peguement a boén e guemer eveit laquad é peb momant dirac hun deulegat en imperfectioneu distér hun ès remerquet én hun breder, a pe ne èll quet gober demp remerquein én hai ré considerable.
Pen dé enta quer fin ha quer sourcius eveit gober næs demb, bemp ni quer sourcius eveit disolein é laceu hac évehat doh-t’hai. Quentéh èl ma tegasse chonge demb ag un defaut benac en dès en nessan, pellamp er chonge, ha mar continu hun solitein d’ober ur fal jugemant a nehou, évehamp mat a cheleuet doh é soliteu malicius. N’ancoéhamp quet n’hun ès quet en autorité necessær eit jugein èl ma faut, rac dallet omb guet hilleih a hoal-inclinationeu, ha bourrein a ramp dré natur é conterollein actioneu ha buhé er réral.
Aveit remedein erhat doh un droug quen dangerus, chongeamp hemp cess én hun miserieu-ni : cavouet e rehemp quement a dreu de reglein én omp a ziabarh, ma collehemp en desir de jugein ha de gondanein er réral. Opèn é laquad poén de gonsiderein hun defauteu prope, gùellat e rehemp forh æs lagat hun inean ag ur certæn malice pehani e zou er vammèn
