D’ar meurzh-vintin, — rak n’eus nemet daou zevezh abaoe m’eo komañset an istor-mañ, — Job a savas abred. Debriñ a reas e soubenn a-loaiadoù bras evit mont er-maez ar buanañ ar gwellañ. Edo o sevel diouzh taol evit mont kuit pa lavaras e vamm dezhañ :
— « Da belec’h emaout o vont, Job ? »
— « Da genderc’hel gant an dic’harzh am eus boulc’het dec’h », a respontas eñ.
Kerkent, avat, Job a daolas ur sell war gorre an armel, hag e welas warni e falz ; ar falz villiget, disoñjet gantañ an deiz a-raok. Lugerniñ a rae barvenn ar falz nevez goulazhet, ha Job a soñje :
— « Gant ma n’eo bet gwelet gant den ! »
Allas !
Mamm Job a yeas war-eeun d’an armel, a bignas war ur gador hag a bakas ar falz.
— « Job », emezi, « an dic’harzh n’eo ket, sur, boulc’het start, rak ho falz a oa chomet war gorre an armel. It eta d’ar waremm hiziv ha boulc’hit an dic’harzh evit mat ! Ha, dreist-holl, na lavarit ket gevier d’ho mamm, rak ar mammoù a zo finoc’h c’hoazh eget o bugale, hag, abred pe ziwezhat e teuont atav da c’houzout ar wirionez ! »
Job a stouas e benn, mezhus.
— « Ha n’it ket da sistra ! » a lavaras dezhañ e vamm.
Lavarout a reas dezhañ c’hoazh p’edo Job o vont er-maez gant e falz war e vrec’h :
— « Job, un dra am eus da c’houlenn diganeoc’h, a-raok mont d’ho labour : daoust ha n’hoc’h eus ket klevet un trouz spontus en noz-mañ, war-du Kervetouz, ha, pelloc’h marteze, e Karreg-al-Louarn ? »
— « Nann ’vat, mamm, n’em eus klevet seurt ebet. »
— « Soñjal a-walc’h a raen n’ho poa klevet mann ebet, rak kaer am boa hopal : Job ! Job ! den ne responte. »
— « Ker spontus-se e oa an trouz ? »
— « Spontusoc’h eget ne lavaran deoc’h. Pignet e oan d’ho kambr. »
— « Ha bet oc’h e-barzh ?
— « N’on ket, peogwir n’hoc’h eus ket respontet ac’hanon. »
— « Gwir eo, me a gousk ker mat, er mareoù-mañ ! Ne vefen ket dihunet gant ar bed-holl o tisac’hañ warnon. »
— Gwell a se ! va mab, gwell a se ! d’hoc’h oad, ne raen eveldoc’h nemet ur c’housk, e-pad an noz. »
Job a yeas da labourat. Ne oa ket gwall domm an amzer ; Job, avat, e tivere ur c’hwezenn gaer ouzh e dal, hag ar c’housked a chome e korn e lagad.
E ti Lom, avat, ne oa ket heñvel an traoù.
— « Lom, dihunet oc’h ?
Lom ne responte ket.
— « Lom, dihunañ a rit ? »
Lom ne responte ket muioc’h.
— « Lom, dihunañ a rit, pelloc’h ? »
— « Heu ? »
— « N’eo ket heu eo, nemet dek eur hanter. Ur vezh eo d’ur paotr yaouank chom ken diwezhat en e wele. Bremaik e teuio ar re all d’o lein ; ha c’hwi n’emañ ket en ho soñj sevel ? »
— « Eo. »
— « Eo ? Savit ’ta, neuze. Aes a-walc’h eo gouzout ne gavot morse da fortuniañ. Biskoazh ur c’housker n’eo bet ul labourer. »
Lom a reas un abadenn grozal :
— « Amañ », emezañ, « ne c’hell ket unan diskuizhañ e begement ; bremaik e vezo ret labourat bemdez ha bemnoz evit plijadur ar merc’hed ! »
— « Labourat bemnoz ? a lavaran-me », a respontas dezhañ, krenn ha kras, e c’hoar goshañ. « Pelec’h oc’h bet en noz-mañ ? »
— « Em gwele, evel ar re all, emichañs. »
— « Allo ! allo ! a-walc’h a c’hevier ! En noz-mañ me a zo bet en ho kambr ha ne oa den ebet e-barzh ar gwele. »
— « Da bet eur ? »
— « Da nav eur, da zek eur, da unnek eur ha da hanternoz. »
— « Sur ne oa den ebet e-barzh d’an eur-se, peogwir on deut da gousket da hanternoz hanter. »
— « Da hanternoz hanter ! a laran-me. D’un eur on bet o welout, ha da ziv eur ivez, ha c’hwi a oa pell d’ar mare-se. »
— « Ho ! pell ne oan ket peogwir edon e Kervetouz. »
— « O c’hoari kartoù ? »
— « O c’hoari kartoù, ha c’hoazh em eus gounezet ur skoed hag ur gwenneg. »
— « Ha kollet evit daou skoed yec’hed ! Job a oa ivez ganeoc’h ? »
— « Job a oa ganin, ha gounezet en deus ivez eizh pe nav real. »
— « N’on ket nec’het gant ho koll pe ho kounidigezh. Lavarit din ’ta : daoust ha klevet hoc’h eus un trouz bennak e Kervetouz, en noz-mañ ?
— « Ya, un trouz spontus. »
— « Petra ’sinifi an trouz-se ? »
— « Feiz ! n’ouzon ket ; biskoazh em buhez n’em eus klevet ur seurt trouz. Me ’bari eo labous an Ankoù ! e-biou da Gervetouz eo tremenet, hag ac’hano en deus nijet war-du Karreg-al-Louarn. Ma n’eo ket aet da gerc’hat ar voereb kozh ? »
— « E c’hallfe bezañ, Lom. »
Ha c’hoar Lom a chomas ur pennad da soñjal e labous an Ankoù.
Lom a lezas anezhi gant he soñjezonoù hag a gemeras hent ar waremm, hep lavarout da belec’h edo o vont.
En e waremm, gourvezet er foz dindan ar raden hir, Job a c’hortoze, gant e falz nevez c’houlazhet en e gichen. An hent a oa tost. Selaou a rae.
— « Pelec’h eo chomet al Lom-se ? » emezañ dezhañ e-unan. « Me ’zo sur emañ er gêr o lavarout d’e c’hoarezed ar c’hontrol eus ar pezh am eus anzavet. »
Gortoz a reas ur pennadig mat. Unnek eur a oa gant an heol, un den a oa o vale en hent ; Job a savas e benn. An den a doc’hellas. Job a hopas :
— « Lom ! »
— « Oc’ho ! » a voe respontet dezhañ.
Lom a lammas dreist ar c’hleuz hag a gemeras plas e-kichen Job, dindan ar raden hir.
— « Dreist-holl », eme Job, « n’ac’h eus ket lavaret er gêr omp bet en noz-mañ o c’haloupat ar c’harter ? »
— « Lavaret em eus omp bet o c’hoari kartoù e Kervetouz. »
— « Betek pet eur ? »
— « Betek teir eur hanter. »
— « Ganin-me ? »
— « Ganeoc’h ! »
— « Ha me am eus touet on bet kousket e-pad an noz ! »
— « Ha me am eus lavaret em eus klevet trouz, un trouz spontus : labous an Ankoù o c’hoari an dro da Garreg-al-Louarn. »
— « Ha me n’em eus klevet seurt ebet. »
— « C’hoarezed », eme Lom, « n’eo ket brav d’ur breur displantañ gevier dezho. »
— « Padal ur vamm », eme Job, « a gred gwall alies gaou bras ha gaou bihan he mab. »
N’eus forzh, dianken e oant.