Er hombat spirituel/Chapistre 37


CHAPISTRE XXXVII.
Pen dé ret pratiquein perpet er vertuïeu, ne faut quet lezél occasion erbet de bassein hemp ou fratiquein.


DISCOEIT hun és splan assès éma ret perpet avance, hemp jamæs arrestein én hent ag er berfection. Eveheit enta dohoh én ur fæçon ne vanquehet occasion erbet d’ober hou possible eit gounid er vertuïeu. Dihoallet mat a bellat, èl ma ret ordinæremant, doh er peh e zou contrel d’en inclinationeu ag en natur corromplet, p’en dé dré-zé éter de ben a bratiquein er vertuïeu er ré vaillantan.

A hui e vèn (eit ne lamehemp quet a hun exampl quetan) a hui e vèn donnet de vout patiant ? Dihoallet a bellat doh en dut, doh er vacationeu ha doh er chongeu memb é ra deoh hun zibatiantein liessan ; hum accustumet de zevis guet pep sorte tut, deusto peh quen diæs a imor é fehent bout. Beah perpet én disposition d’andur tout er peh e èll gober deoh muihan poén ; potremant jamæs patiant ne vehet.

Mar displige deoh ur vacation benac, pé a nehi hé hunan, pé rac ma oh carguet a nehi dré un dein ne blige quet deoh, pé rac ma hou tistro ag ur vacation aral e vehai gùel d’hou chonge, n’hé abandonnet quet eveit en dra-zé. Hou péet courage assès non-pas hemp quin eveit hé gober guet joé, mæs eveit derhel mat dehi bet er fin, a bout en hum santeheoh poéniet , ha ma elleheoh cavouet repos d’hou isprit doh hé lezél ; hemp en dra-zé ne zisquéhet jamæs penaus éma ret souffrein, ha ne jouissehet quet ag er peah veritable e bossede un inean mestres dehi hé hunan, hac en dès en ol vertuïeu.

Er memb tra e laran a certæn chongeu peré hou tourmant guéhavé ; rac nen dé quet un avantage eveit oh bout qùit a nehai aquerh, pen dé gùir er boén e rant deoh hou accustum d’andur en treu er ré chiffusan. Beah assuret enta penaus en nemp e ansaigne deoh er hontrel, hou tisque de bellat doh er boén e zouget quentoh eveit d’hou pout er vertu e zésiret.

É guirioné ur soudart yaouancq hac en dès bihan a experiance e zeli hum gomportein én occasioneu-zé guet avis hac arrestance hilleih, gùeh én ur attaquein en anemis, ha gùeh én ur gulein, revé en nerh hac er vertu e sante en devout ; mæs ne zeli quet monet d’é dreit hac abandonnein er hombat aquerh ; ne faut quet ma troei rag ol er peh e ellehai en troublein hac er chagrinein , car a bout en hum laquehai nezé ér mez ag en danger de gouéh én dibatiantæt, ean en hum gavehai goudé exposetoh eveit jamæs en hou, faute ag en devout um gréanueit einep d’er vice-zé dré er pratiqueu ag er batiantæt.

Tout en dra-man ne séel quet er péhet einep d’er burtæd ; nen dès tu erbet de hum hoarantein doh-t’hou meit én ur déhein en é raug, èl m’hun ès laret ha remerquet é léh aral.