Guirionéeu ag er Religion/Chapistr 19

NANDECVÈD CHAPISTR.
col e hrér en inean dré er péhèd marhuel.

Er péhèd marhuel e zisinour en inean, hi difæçon, e ra er marhue dehi.

1° Ya, er péhour, dré é vuhé diréglet, hum zisinour beta donnèt de vout haval doh el lonnèd brutal, e lar er Spered-Santel. N’en dé quet mui,eit larèt mad, un dén, mæs deit-é de vout haval doh ul lon hemb ræson, emé sant Paul, rac ma héli èl un dal inclinationeu el lonnèd. Er péhèd en dès groeit ag un æl un diaul, hag er péhèd e change mab-dén hag el laqua é rang el lonnèd brutal. En diaul en dès péhet é clasq donnèt de vout haval doh Doué ; ha mab-dèn, crouéet doh limage en Eutru Doué, é péhein, e za de vout haval doh el lonnèd ; rac ean hum stag doh pligeadurieu er horv, èl el lonnèd péré n’ou dès eurustèd erbet aral. Inean crechén, hag hanàuet e hoès-hui petra oh ? É péh stad en hum laquet-hui ? O men Doué ! e zeliehoh-hui larèt guet muyoh a véh eit David, penaus é credein-mé monnèt dirac oh, a pe mès, dré er péhèd, hum laqueit é rang el lonnèd hemb ræson ?

2° En inean e zou enta disinouret dré er péhèd marhuel ; ha dré-zé memb é ma quen difæconnet, e lar sant Augustin, m’en dès Doué mui a zongér doh-t-hi eit n’en dès en dud melzinan doh er breinadur hag er fal vlas e za ag er béieu. Ne vennet quet comprepein er huirioné-cé bermen, mæs hui hi homprenou marcé rai zehuéhat. A p’en dé dispartiet un inean doh er horv, mar hi dès er maleur de vout ér stad a béhèd marhuel, gùélèt hé stad vil ha couciet e hrehé dehi ur boén quer bras, m’hum daulehé hi-memb én ihuern quêntoh eid hum ziscoein én nean ha tostat dedal santeleah un Doué.

3° Er péhèd marhuel e gouci en inean hag e ra er marhue dehi. En inean en devou péhet e varhuou, e larer Spered-Santel. Hé féhedeu, e lar er Scritur, e zou el lionnèd a héré en dent luêm e ra er marhue dehi. Gùir-é, en hi dès perpet hé buhé naturel, rac ne hel quet bout distruget ; mæs n’en dé quet quer bihan marhue dirac Doué, rac n’hi dès chet mui er vuhé a hræce Doué. Hui e ziscoa bout bihue dirac deulegad en dud ; mæs hemb græce Doué ne hoès chet muyoh a vuhé eit n’en dès er ré dannet.

Hou prassan maleur e vehé hum huélèt én ur stad quer miserabl hemb bout anquinet. Sant Jerôm e scùillas dareu ar faut bras un dén é carg, hanhuet Sabinien, péhani en devoé corrompet ur verh youanq. Ean e scrihuas dehou er honzeu-men : « Maleurus, é léh ma teliehoh ouilein er vrastèd ag hou torfæt, ne huélan quet memb en e hoès méh ! Chetui-mé é ouilein rac ne ouilet quet hui, rac ne santet quet é oh marhue. O péhour ! digueoret hou teulegad ar hou misér. Hà hui e vou perpet anemis d’oh hou ç’hunan ? Hou péèt anfin truhé doh hou ç’inean. »

résolutioneu.

M’hum humiliou é huélèt er stad trist é péhani en e mès laqueit me inean dré me féhedeu marhuel. Me boéniou eit rantein dehi er vràuité hi dès collet. Er sacremanteu, er beden, er bénigen, en œvreu mad, en apertiss d’em devérieu, chetui er moyandeu e guemérein eid hi rantein caër dirac Doué. — Groeit. ô men Doué ! ma nettein aquêrh me inean ag en ol gouciadur en dès er péhèd laqueit én-hi, ha ma véritou hoah chervige de zameurance d’oh.