Kontadennou ar Bobl e Breiz-Izel/An daou dort
Oberennoù damheñvel pe handelvoù all zo ivez, gwelout Ann daou dort.
Eur wech e oa daou dort, Nonnig ha Gabig, hag e oant mignoned o-daou. Kemenerien e oant o-daou, ha bemdez ec’h eent da labourat d’an tiegeziou war ar mêz, pep-hini en e du.
Eun noz, pa oa Nonnig o tistrei eus e devez, diwezat eun tammig, digouezet e lann Penn-ar-Roc’ho, e klevas mouezigou o kana evel-hen :
— Daoust piou a zo o kana evel-se ? a lavaras ennan e-unan.
Hag e tostaas goustadik.
Sklêr e oa al loar, hag e welas an danserien-noz, hag a zo kornandoned, krog dorn-ouz-dorn, o tansal en kelc’h hag o kana. Unan a gane a-raok :
Hag ar re all holl a gane war e lerc’h :
Ha ne lavarent nemet se. Nonnig en devoa klevet alïes komz eus an danserien-noz, met biskoaz n’en devoa o gwelet, hag en em guzas ’dreg eur roc’hell evit sellet oute, Met gwelet e voe prestik, ha tapet e kreiz ar c’helc’h. Hag i neuze da zansal ha da drei endro d’ezan, ha da gana gwaz evit biskoaz :
Ha da lavaret da Nonnig :
— Deus da zansal ganimp ivez !
Nonnig n’oa ket eur paotr aounik hag a yeas en dans. Ha setu hen da drei ha da gana gante :
— Ha goude ? a lavaras ; gwal-verr eo ho son.
— N’eus ken, a lavarjont d’ezan.
— Penaos n’eus ken ? Perak na lâret ket ivez :
— Ya avat ! a lavarjont holl ; se a zo brao kaer.
Hag i da gana neuze :
|
Dilun, dimeurz ha dimerc’her. |
Ha da vont en-dro, en-dro !
Pa c’hoantaas Nonnig mont kuit, e lavarjont an eil d’egile :
— Petra a rofomp d’an den-ma, evit beza hiraet ha braoaet hon zon ?
— An dra a garo : arc’hant hag aour kement ha ma karo, pe beza didortet.
— Mar karit va didorta avat, a lavaras Nonnig, ne c’houlennan ken diganec’h.
Ha kerkent e voe lemet e dort d’ezan, hag e tistroas d’ar gêr skanv hag eeun, ha zoken eur paotr koant.
An deiz war-lerc’h, pa welas e vignon Gabig anezan, e voe souezet.
— Petra ? emezan… (hag e selle ouz e gein)… ha da dort ?
— Eat kuit, evel ma welez.
— Penaos eo c’hoarvezet kement-se ?
Hag e kontas d’ezan evel ma oa c’hoarvezet an dra.
— Ah ! me ’c’h aio ivez e-berr da noz da Benn-ar-Roc’ho, da welet an danserien-noz.
Hag e reas evel m’en devoa lavaret. P’arruas barz al lanneg, e oa adarre ar c’hornandoned o tansal hag o kana :
a gane unan da genta ; hag ar re all war e lerc’h :
Hag e troent, hag e lampent.
Gabig a dostaas, hag e lavarjont d’ezan :
— Deus da zansal ganimp ivez !
Ha setu Gabig dorn-ouz-dorn gante, ha da zansal ha da gana evelte :
|
Dilun, dimeurz ha dimerc’her, |
— Ha goude ?… a lavaras.
— Neus ken. Petra, c’houi a oar c’hoaz ?
— Ya da !
— Oh ! lavarit eta, lavarit eta !
— Oh ! se n’eo ket mat ! se na junt ket ! Hon zonig a oa koant kaer a-raok, ha n’eo ken breman… Petra ’vo grêt d’ezan ?
— Lakaat d’ezan tort egile, eme unan.
— Ya, ya, lakaat tort egile war e hini.
Hag e voe peget tort Nonnig d’ezan war e hini, hag e tistroas d’ar gêr droug ennan ha mezus bras, m’ho ped da gredi.
Hag evel-se, ar peurest eus e vuhez, e renkas dougen daou vec’h, e hini hag hini e gamarad.
Dastumet en Plouaret, e 1859.