Eil levr - Chap. XVI.
Victor Guilmer, 1836 (p. 173-178)
Cavet oc’h eus eta adarre Jesus, ô Mari ! En digass a rit ganeoc’h da Nazareth. Pebes bonheur eo oc’h-ini ! An Æles memes en desir.
Gant pebes attention a vam ne veillot-hu qet var ar mab sacr-se ! Pebes sourciou ne guemerot-hu qet eus e vues hac eus e bersonach ?
Va mab, beza e zeo, en effet, eur bonheur bras cavet Jesus a neves, ha nen deus netra na dlefet da ober evit en em assuri eus ar bossession anezan.
Pliget ganeoc’h, ô Guerc’hes sacr ! desqi din oc’h-unan ar pes a dlean da ober evit na vezin mui privet eus ar mad souveren-se.
Va mab, examinit mad petra en deus pelleat Jesus diouzoc’h, ha penaus oc’h eus great evit coll e c’hraç ha dont da veza e adversour.
Ha n’oc’h eus hu qet commancet dre en em relachi en e servich, hac en em renta coupabl a neglijançou pere ho deus er yeneat en hoc’h andret.
Dre neglijançou repetet alies eo saver nebeut a nebeut eur voguer a zisparti etre Jesus ha nin.
Ha n’oc’h eus-hu qet roet golo en ho calon da eur bassion dangerus benac, d’ar c’hloar væn, da un dezir habituel da receo meuleudiou an dud, pe da songezonou, da zesirou secret a impurete, elec’h mouga an eulfennou qenta eus ar bassion-se, azalec m’oc’h eus he santet oc’h en em alumi en ho calon ?
Ha n’oc’hu qet bet neglijant da guenta da zont da goves, neglijant en ho pedennou, en ofern, er sermon ?
Pa en deus Doue hoc’h avertisset, dre voues ho pastor pe ho confessour, da renonç da certen passionou pere a gommance ennoc’h o ravach, pa ho deus lavaret renonç d’an daremplederes-se a reac’h pe a bermettac’h a vige great deoc’h alies gant tud a eur sex control d’oc’h-ini, ha sentet oc’h eus-hu ? A n’oc’h eus-hu qet disprizet о c’husulou mad ?
Pa revuzer da Zoue ar pes a c’houlen diganeomp, en em briver, dre ar faut an-unan, eus a sourci eur brovidanç particulier a Zoue, pehini a so evel eur savete-gard hac a ampech an den da goueza e nep seurt dizurs considerabl.
M’ac’h anavezit e ve unan benac eus an traou-se caus deoc’h da veza tennet varnoc’h ar malheur da goll Jesus, iit betec ar sourcen eus an drouc evit e dizec’ha.
Evel ma tired dour a un andret, epad na ves qet dizec’het, er memes tra e pec’hot, qen a zistrujot ar pen-caus eus ho pec’hejou.
Redoublit eta a attention varnoc’h oc’h-unan. Diouallit[1] ho calon gant an oll sourci possubl.
Ne bellait qet dious an or eus ho calon. Ar galon ne all qet beza boulc’het eb dunananger.
Dioc’h ma vezo conservet ha diouallet ar galon, e conservor ive guelloc’h pe falloc’h bues an ene, pe Jesus.
Bezit fidel da ober an traou bian evit gloar an Autrou-Doue, fidel da evita pep pec’het an disterra, gant aon na deufac’h da veza infidel ha pec’her en traou bras.
An disprijanç[2] eus ar fautou bian a zispos nebeut a nebeut da goueza e pec’hejou bras.
Jesus ne fell qet dezan a galon partaget etrezan hac ar re-all.
Ho calon en antier en deus great evintan. Tout e fell dezan he gaout.
Ar fautou bian-se, evel a c’hoarve gueyer bian, caqeteres, distractionou bian er pedennou, en ofern ; ar fautou-hian-se, var bere en em excuzit gant qement a facilite, ha pere a gustum eneou clouar en em bardonni, a bella, qazi eb er santfet, dioc’h Jesus, hac er pella diousoc’h, er memes fæçon.
Ne dorront qet tout-a-fæt oc’h union gantan, mæs dispozi d’he zerri. Jesus a gonsider ar pec’hejou bian-se mercou a glouarder eus ho pers, hac ar glouarder a ziminu an nombr eus e c’hraçou.
Jesus a ra d’an ene clouar, evel a ra eur mæstr da eul loden eus he brat, var behini e losqe, er gommançamant, cals a zour red.
Mæs, o veza na brodu qet a yeot aoualc’h, ha ne brofit qet eus an dour, e ra d’an dour redec var eul loden-all, pehini a bromet hac a brofit muioc’h.
Ar fidelite a antreten un union dener etre calon Jesus ha calon un den fidel.
Grit, en andret Jesus, evel a zezirit a rafe en ho qever.
Souhæti a rit e scuillfe en oc’h ene oll binvidiguezou e garantes, digorit eta dezan an oll dorojou eus ho calon.
Eur reserv benac evidomp hon-unan pe evit re-all, a zisques eur galon partaget, hac a rent Jesus evel jalous.
An disterra guer abers un den hac a garer, a so recevet mad.
Recevit ive ar memes tra inspiration Jesus, pe e royo deoc’h da anaout ar voyenou da dec’het dioc’h eur pec’het, pe e royo deoc’h moyenou da avanç en devotion.
O Guerc’hes ! pehini a ouezas qer parfæt petra eo caret Jesus ha beza fidel dezan, me a esper penaus, sicouret dre c’hraç Jesus, pehini a brijot goulen evidon, e laqin e profit ho qentelliou.
Mæs souffrit, ô Guerc’hes santel ! e lavarfen un dra pehini, etre re-all, a ra aon din.
Fæbl ha fragil evel ma zon, allas ! ha n’em bezo me qet ar malheur da goll c’hoas Jesus ha d’er c’holl memes evit jamæs ?
p[e]c’het Va mab, rêson oc’h eus da gaout aon rac-se, ha ma n’ho pige qet an aon-se, me a glasqfe he inspira deoc’h.
Arabat eo gouscoude e ve accompagnet a droublien hac a re vras chagrin.
An aon da goll Jesus a dle beza moderet dre ar fizianç, evel ma toucear dre an dour eul liqueur re grèn.
Grit, eus ho costes, qement a zepand diouzoc’h evit perseveri e carantes Jesus, hac esperit digant e vadeles ar c’hraç eus ar berseveranç.
Èn eo affligeant, ô mam dener ! beza evel-se incerten evel ma ves un ene pehini n’he deus qen aon nemet da vancout a berseveranç, ha da behini Doue ne rô qet da anaout hac hi a bersevero en he garantes.
Ar stad douetus-se, va mab, a so partaich qement den a so c’hoas var an hent eus an eternite.
Evel-se eo bet falvezet da Zoue, gant aon na gouesfac’h e presomption.
Dleout a ra ho terc’hel en humilite, inspira deoc’h un disfizianç santel ac’hanoc’h oc’h-unan, hac ober deoc’h ober ho silvidigues gant aon hac en eur grena.
N’en deo nemet en èn e c’haller beza en abri dioc’h pep aon, ha jouissa eus an assuranç eürus da veza atao gant Jesus.