Eil levr - Chap. XVII.
Victor Guilmer, 1836 (p. 178-181)
Doue a zalc’h avichou, e qever an eneou just, eur gomportamant pehini ho zroubl hac ho chagrin.
Evel ma fell dezan eprouvi о fidelite, ne lez qet, epad un amser, e brezanç da veza santet gantho.
Evel-se e reas Jesus d’e vam santel.
Anaout a rea peguement a boan a raje dezi o tianqa diouthi.
Gouscoude e pelleas diouthi hac e chomas, eb ne vouie, ebars en templ.
Ene christen, mar plich gant an Doue-se a garantes oc’h eprouvi er memes feçon, n’en em droublit qet, en em armit a gourach.
Gortozit gant patiantet e tistrofe Jesus d’ho caout.
Peguement benac ma ve atao tost deoc’h evit accordi deoc’h e zicour, pa er goulennot, eo mad gouscoude e seblantfe avechou pellaat diouzoc’h, evit ma comprennot peguer malbeürus e veac’h, m’ar er c’holfac’h tout-a feat.
Pa favoris un ene dre e gonsolationou, er gra evit he souten en he phoanniou.
Pa bermet goude-se e ve livret d’ar sec’hor, d’an desolation, er permet evit miret na guemero ourgouill eus ar vadelezou en deus evithi.
Oll mignonet Jesus, pe gasi oll, ho deus santet gueich joa, gueich tristidigues ; brema devotion, divezatoc’h dic’hout ; un deves peoc’h hac un deves-all tentation.
Pa seblante Jesus en em bellaat dioutho, ho abandonni qasi evel dezo ho-unan, e santent ho oll sempladures ; mæs n’en em zigouragent qet, abalamour ma ouient penaus, ha pa na santfet qet e ve presant, ne veser qet nebeutoc’h assur eus e zicour.
Gouzout a rênt penaus Doue en deus guelet en avanç ar poanniou a anduromp, hac en deus parconseqant preparet evidomp ar voyenou da denna profit anezo.
Pa soutene e c’hraç ac’hanoc’h, dre zouçder ha dre gonsolation, e valeac’h gant plijadur ha gant facilite en hent eus ar berfection ; mæs na songit qet e ve neuse ho pe muia avancer.
Cals muï oc’h eus avancet er vertus, pa oc’h eus supportet ho tic’hout hac ho sec’hor spirituel gant patiantet, humilite ha soumission.
Ar stad-se a abandon e pehini e seblant Doue hol lêsel, a so trist, evit guir, abalamour ma ves aon atao na ve qentoc’h eur bunition a Zoue eguet eur fêçon d’hon eprouvi.
Gouscoude, ene christen, pa en em gavot er stad-se, pell dioc’h coll fizianç, esperit atao, esperit ferm penaus souden e vellot adarre Jesus ho muia caret, er guelot adarre qen dign hac a ziarauc eus ho carantes, ha ne eprouvo qet pell ac’hanoc’h, qen nebeut na mac’h eprouvas Mari.
Imitit neuze ar pres e devoue ar vam divin-se da gaout adarre he mab. Evelthi clasqit-èn gant un dezir hac un impatiantet santel d’her c’havout.
Mæs na vurmurit qet, pe m’ar grit eur c’hlem benac, ra vezo evel hini Mari, eur c’hlem a garantes.
Va mab, emezi, perac oc’h eus-hu great evel-se deomp-ni ? Ni a yoa dezolet d’ho peza collet.
Lavarit ive dezan : ô va Jesus ! perac oc’h eus eprouvet gant qement a rigol, va c’halon ?
C’hui a voar peguement e souffran abaoue na santan qet ho presanç : hac un infidelite benac eo eus va phers a ve bet caus deoc’h d’en em bellaat diouzin ?
M’ar em eus meritet an dic’hout, ar stad-ma a abandon dre eur gomportamant pehini e defe displijet deoc’h, pardonit-en din, ô va Autrou !
Hivisiqen me a vezo sourciussoc’h da evita qement a elfe displijout deoc’h.
Mæs pe seurt motif benac ho pe d’am læsel er sec’hor-ma, me en em soumet da veza eprouvet er fêçon ma falvezo deoc’h, qeit a ma plijo ganeoc’h, nemet e conservin bepret ho carantes em c’halon.