Levr Quenta - Chap. XXII.
Victor Guilmer, 1836 (p. 86-89)
Chelaouomp, o va ene ! chelaouomp Mari, pehini, en un transport santel, a bubli grandeuriou he Doue.
Antreomp er zantimanchou a bere eo ravisset ; unissomp hor meuleudiou gant e re.
Рa vоe meulet gant Santes Elisabeth var he bonheur da veza mam da Zoue, en em laqeas da celebri grandeuriou ha madelezou he Doue en eur c’hantic ar c’haëra, ar Magnificat.
Glorifiomp ganthi an Autrou souveren, an Doue-se oll-c’halloudec pehini a ra, pa blich gantan, ar bursudou ar re vrassa, hac a behini an hano infinimant santel, a verit oll enoriou an douar ; pehini a zisques oll ners e vrec’h evit discar an dud superb ha distruja o dessinou ourgouillus ; pehini a ziscar ar re a so savet huel, evit huellaat ar re vian pere a so dispriget hac en em zisprich ; pehini a baoura ar re binvidic evit carga a vadou ar re a so en ezom hac en dienes.
Da biou, e guiriones, eo dleet ar c’hloar hac ar veuleudi, nemet deoc’hui, va Doue ?
Grandeur an dud e deveus un termen. Eur c’hrandeur prestet eo ; eur c’hrandeur fragil : dioc’h hon ideou e tepant ; alies e ves faus hac en hon imagination ebqen.
Ho majeste, ô va Doue ! hac ho crandeur, ne ouzor qet bete egueit e zent. Infinit eo, ho tra eo. Pep grandeur all a so obliget d’he anaout evit he mæstres.
Majeste ar brincet a finis gant ho bues. A boan e zint discaret, na songer mui enno.
Evidoc’hui, va Doue, a chom eternellement. Ho cloar a so dreist an èn hac an douar hac oll hirder an amser.
A betra ho crouadurien a elfe en em c’hlorifia ? Diganeoc’h eo ar pes ho deus a c’halloud hac a binvidignes. Ne ellont netra ebtoc’h. C’hui a ell tout ebto. N’en deus nemedoc’h hac a ve bras dre natur.
N’oc’h eus ezom a zicour den evit ober ho polonteziou. Falvout hac ober a so evidoc’h ar memes tra.
Eb sortial ac’hanoc’h oc’h-unan, e cavit ennoc’h evel en o sourcen, qement vad ha qement perfection a ell beza er grouadurien visibl hac invisibl.
C’hui ebqen a bossed dre ho vertus divin, evel ho madou propr, an oll berfectionou, an oll guenet possubl, abalamour c’hui a so necesseramant hac infinimant parfæt.
An dud vras ha distinguet ne veritont hor respejou nemet abalamour ma zint an imach eus ho majeste, ha ma zeo pliget ganeoc’h accordi dezo eul loden eus ho calloud. A hent-all, petra int-hi dirazoc’h ? Poultr ha ludu evel ar rest eus an dud.
Peb majeste humen eta a dle en em eclipsa ha disparissa dirazoc’h, va Doue.
N’en deus a vir c’hrandeur, a vir majeste nemet oc’h-hini, pa zeo guir ne all na cresqi na diminui, dre ma zeo infinit.
O Autrou,[1] Doue ar vertuziou ! piou a so henvel ouzoc’hui ! C’hui ebqen a verit oll adoration an evou hac an douar, abalamour c’hui ebqen a so an Doue infinimant bras, an Doue atao infinimant bras, an Doue infinimant bras e tout hac e partout.
Bras en oc’h oll œuvrou, er re viana qer couls hac er re bursudussa ; er fleur eus ar parqeyer, qer couls hac er stered eus ar firmamant.
Bras e furnes, e puissanç, e justiç, e madeles. Ah ! piou a ello jamæs, ô Doue bras ! parlant eus ho crandeuriou en eur feçon dign ac’hanoc’h. Henorapla tra a ouffet da lavaret anezo, eo amsao hac anaout e maint dreist pep meuleudi ha pep expression.
- ↑ Ps. 88. 9.